Rudki
W 1800 roku architekt Hilary Szpilowski wzniósł w Rudkach dla pułkownika Macieja Cieleckiego wspaniałe założenie dworskie w typie Rogalina, Śmiełowa i Pawłowic – piętrowy dwór połączony palladiańskimi ćwierćkolistymi galeriami z bocznymi oficynami tworzący, jak zawsze przy tego typu układzie, bardzo reprezentacyjną całość. Choć wielkością założenie to najbardziej zbliżone było do Śmiełowa, to sam dwór przyściennym czterokolumnowym portykiem zwieńczonym tylko odcinkiem attyki bardziej przypominał pałac w Pawłowicach. Z rezydencji pozostała tylko jedna z oficyn oraz oryginalna brama utrzymana w formach surowego doryckiego klasycyzmu w wydaniu Claudea Nicolasa Ledoux i Etiennea Louisa Boullee. Tworzą ją dwa wolno stojące dwukolumnowe portyki doryckie na cokołach zwieńczone rzeźbami leżących lwów.
Rudki znane są w dokumentach co najmniej od 1391 roku, kiedy to pisał się stąd Stanisław Rudzki. W 1580 roku właścicielami części Rudek byli Marcin Młodaski i Jan Krzyszkowski. Pod koniec XVIII wieku należały do Cieleckich, później do Węgierskich, w końcu do Mańkowskich i w ich rękach pozostawały aż do drugiej wojny światowej. W 1881 roku właścicielem Rudek był Napoleon Ksawery Mańkowski, a w 1909 roku Teodor Mańkowski. Teodor Mańkowski był także właścicielem Słupi.
W 1939 roku właścicielami Rudek byli Henryk i Stanisław Mańkowscy. Majątek w 1926 roku liczył 1016 hektarów.