Rola zamku
Koncepcja rezydencji połączonej z miastem była ostatnim przejawem dawnej średniowiecznej roli zamku, do którego chronili się mieszkańcy w razie najazdu. Założenie w Czerniejewie kontynuujące starą tradycję powstało, zanim w okresie oświecenia fikcja równości zniszczyła naturalną rolę szlachcica – opiekuna poddanych. W średniowieczu Czerniejewo należało do Górków, później do Radomickich, wreszcie do Lipskich, by przez małżeństwo córki generała Lipskiego przejść na Skórzewskich. W roku 1885 hr. Rajmund Skórzewski ustanowił z dóbr Czerniejewo-Radomice ordynację na zasadzie majoratu. Otrzymał on tytuł hrabiowski na zasadzie primogenitury, to znaczy dziedziczenia jedynie przez najstarszego syna i pod warunkiem, że syn taki urodził się z matki szlachcianki i pozostawał właścicielem ordynacji Czerniejewo-Radomice. Ostatnim właścicielom Czerniejewa był czwarty ordynat na Czerniejewie i Radomicach hr. Zygmunt Skórzewski, będący jednocześnie właścicielem dóbrłabiszyńskich z pięknym pałacem w Lubostroniu. W 1939 roku właścicielem Czerniejewa był hr. Zygmunt Skórzewski. Majątek wraz i folwarkami w 1926 roku liczył 6310 hektarów i miał gorzelnię.